'sta gioventù modern' [αυτή η μοντέρνα νεολαία - συνήθης ρήση αβρουτσέζου παππού]

Τριγυρίζω στο δίκτυο και απαντώ συνεχώς σελίδες μελαγχολίας, διαμαρτυρίας , καταγγελίας. Τόνοι δυσθημίας και σκοτεινών συναισθημάτων.Τριγυρίζω στους δρόμους και πέφτω σε "ανυπόταχτους", "ατημέλητους", "αρνητικούς" νέους. Τόνοι, οι αυτοί. Μάλιστα είναι πολλοί οι νέοι και οι νεότατοι που φαντάζουν σαν να κραυγάζουν από τα "βάθη της απελπισιάς", μια κατάφορη αντίθεση με το λαμπερό κόσμο του σύγχρονου νεανικού lifestyle.

Παιδιά που δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στους προτεινόμενους τρόπους της μόδας ξεπέφτουν όμως σε αντιμόδες. Κατέληξε ο σημερινός σκεπτόμενος νέος να κοντεύει ..."γκοθάς", ο τελοσπάντων μελαγχολικός, βαρύς, ημικαταθλιπτικός, ημιαλκοολικός νέος.

Η μαύρη διάθεση μετατρέπεται σε διαμαρτυρία που ξεσπά μια στιγμή, πολλές φορές στιγμή συλλογικής ταύτισης (με άλλους μελανόθυμους) για να ξαναναστραφεί στον εαυτό της αποκαρδιωμένη στην απορροή και την ύφεση της εκάστοτε μόδας ("πού σου"δυναμικότης των διαδηλωτών του ειρηνισμού;). Η κακοθυμία στρέφεται στον εαυτό της , σαν την ονυχοφαγία και την τριχοτιλλομανία, το piercing, η διαμαρτυρία παίρνει διαστάσεις αυτοτραυματισμού.

Μαθαίναμε στην έκθεση για τη νεολαία οτι "παράλληλα με την έντονη παρουσία των νέων που δίνουν την εντύπωση οτι δε σκέφτονται, δεν προβληματίζονται , δε συμμετέχουν, υπάρχει και μια σιωπηλή μερίδα που δρα στο παρασκήνιο, μια μερίδα δραστήρια που καθορίζει με τη δράση της το μέλλον της και του κόσμου".

Οι μπαμπάδες γεννούν παιδιά για να τους κληροδοτήσουν οτι έχουν, στην τσέπη και στο κρανίο. Τα παιδιά κάνουν τους λογαριασμούς τους, αναγκαστικά και υποτάσσονται. Γίνονται οι νέοι φορείς της συντήρησης, πράγμα όχι απαραίτητα "κακό".Η αντίδραση, συχνά θορυβώδης, είναι στείρα, δε γεννάει νέους τρόπους κοινωνικής ύπαρξης. Oλα αυτά ισχύουν για την πλειοψηφία, γιατί υπάρχει και μια θαυμαστή μειοψηφία που συνήθως δεν έχει κάτι να πάρει, που αντικρύζει τη ζωή της με άλλο μάτι. Γι'αυτούς τους λίγους νέους τα παλιά οικοδομήματα θέλουν γκρέμισμα. Αλλά έχουν να κάνουν με μεγαθήρια, με γίγαντες. Κάποιοι κατεβαίνουν στα πεδία με δονκιχωτισμό, δεν ξέρουν τί κάνουν. Χτυπάνε, χτυπιούνται και τελικά ηττούνται. Όσοι δε χάνονται από αυτούς ψάχνουν τρόπο να ζήσουν, ένα συμβιβασμό. Άλλη μερίδα επιλέγει τις μικρές της μάχες, κλείνει τα μάτια στον πόλεμο και χάνει το νόημα στην καθημερινότητα της μάχης ταυτίζοντας τη με τη συνολική κίνηση της ιστορίας.

Όταν θες να πάρεις στα χέρια σου τη ζωή σου έχεις να κάνεις με αυτούς που σου την κρατάνε. Αυτό σημαίνει πόλεμος. Όταν θες να πάρεις μέρος σε ένα πόλεμο και να βγεις νικητής πρέπει να έχεις στρατηγική. Στρατηγική για να έχεις χρειάζεσαι μια θεωρία και αυτή στη συγκεκριμένη περίπτωση του πολέμου για τη ζωή πρέπει να είναι μια θεωρία με διαστάσεις ζωής. Αυτή τέλος η στρατηγική παγιώνεται στην καθημερινότητα με την οργάνωση και την τακτική που ακολουθείται.

Δεν εξαρτάται από την εξυπνάδα η θεωρία αλλά, περιέργως, από την ίδια την ιστορική παράδοση της ανθρωπότητας, από τη συντήρηση των κεκτημένων τις ανακαλύψεις της και πώς αυτές αντανακλούν τη δομή της: τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους μέσα στη σχέση τους με τη φύση. Ο νέος που αποκτάει(σκεφτείτε το εξακολουθητικά αυτό το ρήμα, όχι συντελεσμένα) συνείδηση χρησιμοποιεί το ιστορικό υλικό για να προβεί μετά σε νέες ανακαλύψεις εισέρχεται στη ροή της ιστορίας όχι τυχάρπαστα πλέον αλλά όλο και πιο επεμβατικά. [Κάτι το απόλυτα καινούργιο, αν ανέκυπτε ποτέ, μάλλον θα ήταν ...εξωγήινης προέλευσης]

Η κοινωνία είναι συντηρητική αλλά γεννάει μαζί της μια ποικιλότητα που σε κάποια από τα στοιχεία της ελλοχεύει επανάσταση (παρακαλώ να μη γίνεται σύγχυση εδώ με κανένα απλουστευτικό/μηχανικιστικό κοινωνικό δαρβινισμό...). Πάνω από την επιφάνεια δημιουργείται μια διαταραχή , ένα κύμα που αλλάζει τα πράγματα, που αντανακλά μέχρι το βυθό, που εκτείνεται απο το μεσοπέλαγο και καλπάζει προς την ακτή του κόσμου. Αυτό το κύμα καβαλάει και δαμάζει ο ενεργός και δραστήριος νέος που αποκτάει συνείδηση, εν τω γίγνεσθαι, του ιστορικού του ρόλου.


[Για μια ακόμα φορά το ποστ δεν ανταποκρίνετοια στις προσδοκίες του πρώτου μου αυτού του μπλογκ. Όμως από τη σιωπή προτιμώ αυτή τη σποραδική έκφραση γι'αυτό ζητώ επιείκια για τις ατέλειες, ασάφειες και για κάποιες κατάφορες...βλακείες που μπορεί να εντοπίσετε]