Κάπου το Δεκέμβριο του 2005 έγραψα το παρακάτω κείμενο ως απάντηση στο Νίκο Δήμου και στις θέσεις του. Το δημοσιεύω τώρα, αυτούσιο, όπως το συνέταξα τότε, ένα ανοιχτό γράμμα σε ένα συγγραφέα που με επηρέασε, αλλά έφτασε η στιγμή να του αντιτάξω μια ανακάλυψη που τον ξεπερνά, όχι γιατί είμαι πιο έξυπνος ή πιο σοφός αλλά γιατί και οι δύο είμαστε, τελικά, καθοριζόμενοι από την ιστορία, επομένως πολύ λίγο ελεύθεροι: ένας βαθμός συνειδητοποίησης είναι ένας βαθμός ελευθερίας και αυτό θα ήθελα να είναι η δική μου συμβολή στη σχέση μου με το συγγραφέα αυτόν, σαν ευχαριστία...

Τα μοντέλα δεν είναι κλειστά συστήματα να θεωρηθούν ξεχωριστά αλλά στους συσχετισμούς μεταξύ τους. Δε γεννηθήκαμε, ως Έλληνες στην πλουσιότερη συνοικία αυτού του κόσμου αλλά σε κάποια από τις δευτεροκλασάτες μεν, προνομιούχες δε. Έτσι το να ονειρευόμαστε να γίνουμε η πλουσιότερη συνοικία σημαίνει οτι ξεχνάμε σε ποιές αντιφάσεις ζούμε, οτι πρέπει να καταπιεζόμαστε σχετικά λίγο αλλά να καταπιέζουμε, έμμεσα, πολύ περισσότερο τους κατοίκους των μη προνομιούχων συνοικιών.

Από τα γραφόμενά σας έχω αντιληφθεί ότι ελπίζετε οτι κάποιο μοντέλο στη βάση φιλελεύθερο συνδυασμένο με κοινωνικές χορηγήσεις σε διάφορες ποσολογίες(που αδυνατώ να ποσοτικοποιήσω) είναι η καλύτερη δυνατή και ρεαλιστικότερη υπόσχεση για το μέλλον. Νοιώθω τον ενθουσιασμό σας (και τον συμμερίζομαι) σε κάθε νέο βήμα της επιστήμης, της τεχνολογίας, της ποιότητας ζωής. Όμως αδυνατώ να επαφιεθώ στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων αφού ακριβώς βλέπω τις αντιφάσεις που παράγει, εδώ welfare, εκεί ανέχεια, εδώ ειρήνη, αλλού πόλεμο. Zήσαμε 50 χρόνια δίχως πόλεμο στο σπίτι μας αλλά οι νεκροί από τους απανταχού συρράξεις ξεπέρασαν αυτούς του 2ου παγκοσμίου. Σε αυτές εμείς σχετιζόμαστε, άμεσα ή έμμεσα. Είναι πράγματα αποτρόπαια που συνέβησαν και συμβαίνουν σε άλλες συνοικίες, ακόμα σε μερικές από τις προνομιούχες, ακόμα και σε μερικές γειτονικές.

Δε νομίζω οτι, επειδή έτυχε να γεννηθώ εδώ που γεννήθηκα πρέπει να εφησυχάζω ή να παριστάνω οτι μόνο εδώ μπορώ να ζω ή μόνο για εδώ μπορώ να νοιάζομαι. Είμαστε πια , αντικειμενικά τόσο αντικειμενικά δεμένοι με τους άλλους κατοίκους του πλανήτη που δε μπορούμε πλέον να παριστάνουμε οτι δεν υπάρχουν. Ο απόηχος των κλυδωνισμών στην Κίνα φτάνει πλέον ισχυρός ως εδώ. Πρέπει να λάβουμε συνείδηση της διεθνοποίησης που συντελείται εδώ και αιώνες αλλά επιταχύνθηκε με απίστευτο τρόπο ακριβώς αυτόν τον 20ο αιώνα, σε συνδυασμό και με τα νέα δημογραφικά μεγέθη. Η Κίνα είναι σήμερα από μόνη της σχεδόν ισοδύναμη πληθυσμιακά και πλουτοπαραγωγικά με ολόκληρο τον κόσμο των αρχών του 20ου αιώνα. Ο κόσμος αλλάζει, όπως και πριν άλλωστε αλλά πάντα πιο γρήγορα, με επιταχυνόμενη ...επιτάχυνση. Η υπάρχουσα μορφή οργάνωσης που ανακαλύφθηκε πριν 500 χρόνια και κυριάρχησε πριν από 150-200 είναι πλέον ανεπαρκής, παρήξε τόσες καταστρεπτικές αντιφάσεις, τις μεγαλύτερες που γνώρισε η ανθρωπότητα διακυβεύοντας την ίδια την ύπαρξή της. Αυτή η οργάνωση δεν άλλαξε και μακάρι να λειτουργούσε. Αλλά δε λειτουργεί καθώς οι αντιφάσεις της αυξάνονται και προετοιμάζονται σε νέες τάξεις μεγεθών. Οι εξοπλισμοί χτυπούν αλλεπάλληλα ρεκόρ μαζί με τον πλούτο, και είναι πάντα μια επένδυση που χρειάζεται απόσβεση και κέρδος, όπως και πριν από 50, 75, 100, 110, 120, 130...κλπ χρόνια αλλά και στα μεσοδιαστήματα των χρόνων αυτών σε μικρότερη κλίμακα.

Μου φαίνεται όμως οτι άρχισα να μακρηγορώ. Οι παραπάνω γενικεύσεις είναι ανεπαρκείς και δε χρησιμεύουν για να δείξουν κάποια τάση ή κάποια "εσωτερική σχέση". Είναι απλά αναφορές σε αντιφάσεις, προβλήματα που πρέπει να λυθούν για να εξυπηρετηθεί η ζωή μας. Γιατί δε μπορούμε να περιμένουμε με σταυρωμένα χέρια την επόμενη γενικευμένη κρίση, την επόμενη αλυσιδωτή αντίδραση της κορύφωσης των αντιφάσεων.

Ζούμε σε αποχές εφησυχασμού και παθητικότητας χωρίς να συνειδητοποιούμε την ιστορική στιγμή. Και μόνες οι αναλογίες με την ευφορία και αισιοδοξία των αρχών του αιώνα,(πριν τον 1ο Παγκόσμιο) ή την καταναλωτική φρενίτιδα πριν την κρίση του '29 και τον επακόλουθο 2ο παγκόσμιο είναι αρκετές για να μας κινήσουν υποψίες, να μας κάνουν να αναρωτηθούμε.

Το πρόβλημα στην κατανόηση βέβαια δεν είναι η έλλειψη στοιχείων, υπάρχουν βουνά πλέον από δαύτα. Το πρόβλημα είναι η έλλειψη μεθόδου στην οργάνωσή τους και στην εξαγωγή συμπερασμάτων, χρήσιμων και εφαρμόσιμων. Γενικά η καλύτερη, η πιο αποτελεσματική, τόσο που να καθορίσει και να χαρακτηρίσει όλη την εποχή μας, είναι η επιστημονική μέθοδος, αλλά δεν έχει εφαρμοστεί σε όλους τους τομείς. Αυτό δεν είναι παράδοξο αν σκεφτεί κανείς οτι δεν είναι πάντα στο συμφέρον της κυρίαρχης μερίδας αυτού του κόσμου να εφαρμοστεί μια δύναμη με τόσο επαναστατικό χαρακτήρα όπως η επιστήμη στο να καταδείξει το χαρακτήρα αυτής της ίδιας της μερίδας και τη λύση στις αντιφάσεις της, δηλαδή δεν είναι δυνατόν η κυρίαρχη τάξη να προάξει ηθελημένα την εξάλειψή της. Αλλά ταυτόχρονα, παρ'όλη τη δύναμή της δε μπορεί να ξεφύγει από αυτό που της προδιαγράφεται σαν ιστορικός της ρόλος με τα όριά του. Δε συνειδητοποιεί το αντιδραστικό, αντιφατικό της ύπαρξής της, ούτε μπορεί να το συνειδητοποιήσει γιατί αυτόματα παύει να έχει λόγο ύπρξης!

Η επιστημονική μέθοδος αντιμετώπισης των αντιφάσεων έχει βρεθεί και εφαρμοστεί από αυτούς που είχαν λόγο να αναιρέσουν την κυριαρχία μιας αντιδραστικής τάξης. Παραδόξως μάλιστα ανακαλύφθηκε από προσωπικότητες της κυρίαρχης τάξης που φτάνοντας στη συνειδητοίηση που ανέφερα παραπάνω και προκειμένου να φτάσουν στα απώτατα συμπεράσματα τις επιστημονικές τους ανακαλύψεις στην οικονομία, κοινωνιολογία και πολιτική(αλλά και σε άλλους τομείς όπως η ανθρωπολογία) πρόδωσαν την τάξη τους και συντάχθηκαν με τη μερίδα στην οποία διέβλεπαν την προοπτική και την πρόοδο. Ο μαρξισμός είναι η μόνη λοιπόν επιστημονική προσέγγιση στους παραπάνω τομείς και δεν έχει βρει ακόμα διάψευση στην πραγματικότητα (δε θα μπλέξω τον Πόππερ, ελπίζω να μη χρειάζεται). Άλλη επιστήμη, που να ακολουθεί δηλαδή την επιστημονική μέθοδο, στην οικονομία και μετά στην κοινωνία και πολιτική δε γνωρίζω και σε περίπτωση που γνωρίζετε εσείς παρακαλώ θερμά να με πληροφορήσετε.
Το μήνυμα αυτό σας αποστέλλεται σαν μια αντανάκλαση μέσα από τα χρόνια που τα γραφόμενά σας ανακλώνταν ή απορροφούνταν στο δικό μου κεφάλι. Περιέργως βρήκε το δρόμο του απόψε προς εσάς. Σε ευχάριστη προσμονή θα περιμένω μια αναλαμπή σας.

Νικόλας Π., Ρώμη

Μέχρι να εξαλειφθεί

Το μπλογκ αυτό θα υπάρχει μέχρι να βρει λόγο ύπαρξης!

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΕΡΓΙΑ.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΕΡΓΙΑ.

...........................................

-Τί εννοεί;
-Σοβαρολογεί;
-Αφού τη μετράμε και στατιστικά
-πφφφ, ευφυολογίες....
-τί να πει ο βολεμένος, λες και κατάλαβε πόσο υποφέρει ο κοσμάκης...
-τί άλλες π******* θα ακούσουμε εδώ μέσα.
.....................................................

Η εργασία παράγει, γενικά, προιόντα. Η μισθωτή εργασία δίνει το έργο της και παίρνει αντάλλαγμα ένα μισθό. Ο μισθός είναι, γενικά, μικρότερος από την εμπορική αξία του προιόντος (αλλιώς ο εργοδότης δε θα μίσθωνε...). Ο μισθωτός ζητάει το μεγαλύτερο μισθό που πορεί να πάρει. Ο εργοδότης το μικρότερο που μπορεί να δώσει. Διαπραγματεύονται το μισθό (σαν εμπόρευμα).

Οι άνεργοι, στη σημερινή ανεργία, είναι αυτοί που δε μπήκαν σε αυτή τη διαπραγμάτευση. Αλλά είναι αυτοί που ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ. Δηλαδή εχουν εισοδήματα που τους επιτρέπουν να επιβιώνουν χωρίς να δουλεύουν, άρα έχουν και μια σχετική διαπραγματευτική δυνατότητα. Οι μετανάστες π.χ δεν την έχουν (όντας ακτήμονες, αν δε δουλέψουν θα πρέπει να βρουν αλλιώς τα μέσα συντήρησής τους/ κλεψιά, ζητιανιά/ ή να πεθάνουν. Οι περίφημοι "νέοι που τρώνε τα λεφτά του μπαμπά" μπαίνουν στα πλαίσια της σύγχρονης πολυεισοδηματικής οικογένειας, μορφή που εδραιώθηκε τα τελευταία 50 χρόνια. Ένα κτηματάκι, ένα σπιτάκι που νοικιάζεται (χτισμένο με δάνειο), η σύνταξη του παππού και της γιαγιάς που μένουν μαζί, κανά ομόλογο. Αυτά που επέτρεψαν στον κανακάρη (και ΚΛΗΡΟΝΟΜΟ, προσοχή , έχει σημασία)να σπουδάσει ακόμα και εξωτερικό και με καλούς όρους. Οι πατεράδες και οι μητέρες φυσικά δεν είχαν πολυεισοδηματική οικογένεια, οι περισσότεροι είχαν αγροτική αλλά έζησαν εκείνα τα χρόνια του οικονομικού ....μπούμ(ελληνιστί "άνθιση":smile: )

Η ανεργία λοιπόν είναι ένα κατασκεύασμα νοητό, δεν υπάρχει πραγματικά όπως εμφανίζεται. Φυσικά η εικόνα που έδωσα είναι απλοποιημένη αλλά γι'αυτό έβαζα τη λεξούλα "γενικά". Όμως όλοι μπορείτε να εξέγξετε αν και πώς ισχύει. Η πραγματική ανεργία έρχεται, αν θέλετε, σε άλλες περιόδους (δείτε καμιά φώτο από το σχολικό βιβλίο για το κραχ του 1929/30). Αν η δουλειά παράγει πλούτο πώς είναι δυνατόν να υπάρχει ανεργία;Είναι δυνατόν και εξηγούμαι:
Το πρόβλημα δεν είναι οτι δεν υπάρχει κόσμος να καταναλώσει τα αγαθά, το πρόβλημα είναι οτι δεν υπάρχει, πάντα , αγορά! Είναι η εσωτερική αντίφαση της αγοράς (που κορυφώνεται στις κρίσεις ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΗΣ που ανακύπτουν σε κάποια στιγμή της εξέλιξης της αγοράς). Η ίδια αγορά που μας δίνει τα όλο φτηνότερα κομπιούτερ, ρούχα, αυτοκίνητα κλπ (βγάλτε τους καφέδες που ακριβαίνουν....ή μάλλον και αυτοί μπαίνουν γιατί βασίζεται η αύξηση ακριβώς στο πλεόνασμα από τα υπόλοιπα "φτηναίνοντα" προιόντα και έτσι μας επιτρέπουμε την πολυτέλειά του:wink:). Η αγορά εργασίας είναι το ίδο παράλογη όσο και η ίδια η αγορά. Δε μπορεί να αποφασίσει πόσο θα παράγει, άρα και πόσους εργαζόμςενους και που τους χρειάζεται. Έχουμε εμπιστευτεί την οργάνωσή μας στους εξωανθρώπινους νόμους της αγοράς και τρώμε τα προιόντα της μαζί με τις αντιφάσεις της!

Η υποτιθέμενη ανεργία χρησιμοποιείται έντεχνα και από τους εργοδότες και κατ'επέκταση από την κυρίαρχη πολιτική: οι πρώτοι για τη διαπραγμάτευση του μισθού και των ωρών εργασίας σου, οι 2οι για να σου υποσχεθούν οτι θα πιέσουν τους πρώτους (των οποίων είναι , γενικά και τελικά, υποχείρια)να σου δώσουν καλύτερους όρους!

Ναι, η "ανεργία" είναι ένα θαυμάσιο εύρημα! Και ακόμα όταν οι πολιτικοί ή οι αντιπρόσωποι των εργοδοτών όπως ο ΣΕΒ σου λένε:"πρέπει να μειωθεί η ανεργία" δεν το κάνου για να μειωθεί πραγματικά αλλά γιατί η σκοπιμότητα τους είναι να τονώσουν π.χ τις αγορές-καταναλώσεις (αφού δουλειές θα υπάρξουν) ή να καθησυχάσουν αναστατωμένους (αφού και οι βιομήχανοι προσφέρουν δουλειές) ή για να πιέσουν την κυβέρνηση (για να πάρουμε περισσότερους απελευθερώστε τους μισθούς)

Για μια ακόμα φορά σημειώνω οτι τα παραπάνω απλουστευτικά δεν είναι πλήρη. αλλά θέλω να πιστεύω οτι δεν είναι απλά εμπεριστατωμένη γνώμη αλλά διασαφήνιση ενός μηχανισμού λειτουργίας.

'sta gioventù modern' [αυτή η μοντέρνα νεολαία - συνήθης ρήση αβρουτσέζου παππού]

Τριγυρίζω στο δίκτυο και απαντώ συνεχώς σελίδες μελαγχολίας, διαμαρτυρίας , καταγγελίας. Τόνοι δυσθημίας και σκοτεινών συναισθημάτων.Τριγυρίζω στους δρόμους και πέφτω σε "ανυπόταχτους", "ατημέλητους", "αρνητικούς" νέους. Τόνοι, οι αυτοί. Μάλιστα είναι πολλοί οι νέοι και οι νεότατοι που φαντάζουν σαν να κραυγάζουν από τα "βάθη της απελπισιάς", μια κατάφορη αντίθεση με το λαμπερό κόσμο του σύγχρονου νεανικού lifestyle.

Παιδιά που δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στους προτεινόμενους τρόπους της μόδας ξεπέφτουν όμως σε αντιμόδες. Κατέληξε ο σημερινός σκεπτόμενος νέος να κοντεύει ..."γκοθάς", ο τελοσπάντων μελαγχολικός, βαρύς, ημικαταθλιπτικός, ημιαλκοολικός νέος.

Η μαύρη διάθεση μετατρέπεται σε διαμαρτυρία που ξεσπά μια στιγμή, πολλές φορές στιγμή συλλογικής ταύτισης (με άλλους μελανόθυμους) για να ξαναναστραφεί στον εαυτό της αποκαρδιωμένη στην απορροή και την ύφεση της εκάστοτε μόδας ("πού σου"δυναμικότης των διαδηλωτών του ειρηνισμού;). Η κακοθυμία στρέφεται στον εαυτό της , σαν την ονυχοφαγία και την τριχοτιλλομανία, το piercing, η διαμαρτυρία παίρνει διαστάσεις αυτοτραυματισμού.

Μαθαίναμε στην έκθεση για τη νεολαία οτι "παράλληλα με την έντονη παρουσία των νέων που δίνουν την εντύπωση οτι δε σκέφτονται, δεν προβληματίζονται , δε συμμετέχουν, υπάρχει και μια σιωπηλή μερίδα που δρα στο παρασκήνιο, μια μερίδα δραστήρια που καθορίζει με τη δράση της το μέλλον της και του κόσμου".

Οι μπαμπάδες γεννούν παιδιά για να τους κληροδοτήσουν οτι έχουν, στην τσέπη και στο κρανίο. Τα παιδιά κάνουν τους λογαριασμούς τους, αναγκαστικά και υποτάσσονται. Γίνονται οι νέοι φορείς της συντήρησης, πράγμα όχι απαραίτητα "κακό".Η αντίδραση, συχνά θορυβώδης, είναι στείρα, δε γεννάει νέους τρόπους κοινωνικής ύπαρξης. Oλα αυτά ισχύουν για την πλειοψηφία, γιατί υπάρχει και μια θαυμαστή μειοψηφία που συνήθως δεν έχει κάτι να πάρει, που αντικρύζει τη ζωή της με άλλο μάτι. Γι'αυτούς τους λίγους νέους τα παλιά οικοδομήματα θέλουν γκρέμισμα. Αλλά έχουν να κάνουν με μεγαθήρια, με γίγαντες. Κάποιοι κατεβαίνουν στα πεδία με δονκιχωτισμό, δεν ξέρουν τί κάνουν. Χτυπάνε, χτυπιούνται και τελικά ηττούνται. Όσοι δε χάνονται από αυτούς ψάχνουν τρόπο να ζήσουν, ένα συμβιβασμό. Άλλη μερίδα επιλέγει τις μικρές της μάχες, κλείνει τα μάτια στον πόλεμο και χάνει το νόημα στην καθημερινότητα της μάχης ταυτίζοντας τη με τη συνολική κίνηση της ιστορίας.

Όταν θες να πάρεις στα χέρια σου τη ζωή σου έχεις να κάνεις με αυτούς που σου την κρατάνε. Αυτό σημαίνει πόλεμος. Όταν θες να πάρεις μέρος σε ένα πόλεμο και να βγεις νικητής πρέπει να έχεις στρατηγική. Στρατηγική για να έχεις χρειάζεσαι μια θεωρία και αυτή στη συγκεκριμένη περίπτωση του πολέμου για τη ζωή πρέπει να είναι μια θεωρία με διαστάσεις ζωής. Αυτή τέλος η στρατηγική παγιώνεται στην καθημερινότητα με την οργάνωση και την τακτική που ακολουθείται.

Δεν εξαρτάται από την εξυπνάδα η θεωρία αλλά, περιέργως, από την ίδια την ιστορική παράδοση της ανθρωπότητας, από τη συντήρηση των κεκτημένων τις ανακαλύψεις της και πώς αυτές αντανακλούν τη δομή της: τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους μέσα στη σχέση τους με τη φύση. Ο νέος που αποκτάει(σκεφτείτε το εξακολουθητικά αυτό το ρήμα, όχι συντελεσμένα) συνείδηση χρησιμοποιεί το ιστορικό υλικό για να προβεί μετά σε νέες ανακαλύψεις εισέρχεται στη ροή της ιστορίας όχι τυχάρπαστα πλέον αλλά όλο και πιο επεμβατικά. [Κάτι το απόλυτα καινούργιο, αν ανέκυπτε ποτέ, μάλλον θα ήταν ...εξωγήινης προέλευσης]

Η κοινωνία είναι συντηρητική αλλά γεννάει μαζί της μια ποικιλότητα που σε κάποια από τα στοιχεία της ελλοχεύει επανάσταση (παρακαλώ να μη γίνεται σύγχυση εδώ με κανένα απλουστευτικό/μηχανικιστικό κοινωνικό δαρβινισμό...). Πάνω από την επιφάνεια δημιουργείται μια διαταραχή , ένα κύμα που αλλάζει τα πράγματα, που αντανακλά μέχρι το βυθό, που εκτείνεται απο το μεσοπέλαγο και καλπάζει προς την ακτή του κόσμου. Αυτό το κύμα καβαλάει και δαμάζει ο ενεργός και δραστήριος νέος που αποκτάει συνείδηση, εν τω γίγνεσθαι, του ιστορικού του ρόλου.


[Για μια ακόμα φορά το ποστ δεν ανταποκρίνετοια στις προσδοκίες του πρώτου μου αυτού του μπλογκ. Όμως από τη σιωπή προτιμώ αυτή τη σποραδική έκφραση γι'αυτό ζητώ επιείκια για τις ατέλειες, ασάφειες και για κάποιες κατάφορες...βλακείες που μπορεί να εντοπίσετε]

Η-πιο-σαφής-θέση-για-τα-Ναρκωτικά (που έχω βρει)

Δεν υπάρχει φάρμακο που να κάνει γενικά καλό. Οι θεραπευτικές δόσεις είναι πολύ συγκεκριμένες για κάθε άτομο και ασθένεια. Έτσι κάθε χρήση επηρεάζει από αμελητέα εως θανάσιμα.

Τα "ναρκωτικά" είναι ουσίες που αλλοιώνουν, προσωρινά ή/και μόνιμα , διάφορες πτυχές της συνείδησης. Έτσι αυτός που τα χρησιμοποιεί δεν έχει ακέραιες τις ικανότητές του κατά τη διάρκεια του εφέ. Αυτό είναι στη βάση το πρόβλημα. Από κει και πέρα όλα σχεδόν μπορούν να χρησσιμοποιηθούν θεραπευτικά, για να γιατρέψεις μια ισορροπία που διαταράχθηκε αλλά αυτό δεν έχει λογική σχέση με το γεγονός της χρήσης τους σε συνθήκες μη ελεγχόμενες, από υγιές άτομο, χωρίς γνώση για τα φαρμακολογικά εφέ.

Επομένως, για να πάρω και θέση, είμαι κατά όλων των ναρκωτικών. Θέλω να έχω τα μυαλά μου στη θέση τους όσο γίνεται περισσότερο, για να κρίνω, να καταλαβαίνω την πραγματικότητα που με περιβάλλει και να δρω σε αυτή και όχι να ζω σε φυγή από αυτή (φυγή ανούσια) και να γίνομαι θύμα . Είμαι από τη μια κατά της απελευθέρωσής τους(!!!) γιατί δικαιολογεί τη χρήση τους αλλά και κατά της απαγόρευσής τους(!!!!)γιατί πρόκειται για μια οικονομία αγοράς που δεν εξαλείφεται με νομοθετικές ρυθμίσεις.

Φαινομενικά οι θέσεις αυτές είναι αντιφατικές. Όμως το δίλημμα είναι πλαστό γιατί προυποθέτει την αποδοχή της κοινωνίας που ζούμε. Η κοινωνία μας της αγοράς γέννησε την ανάγκη και την αγορά των ναρκωτικών. Τα ναρκωτικά δεν είναι ούτε καλά ούτε κακά, είναι η αναπόφευκτη χρήση τους μέσα στη σύγχρονη κοινωνία της αγοράς που είναι προβληματική.

Εγκαινιαστική Δημοσίευση

Το blog αυτό το δημιούργησα για να συγκεντρώσω τα ποστ, ίσως τα πιο επεξεργασμένα από αυτά, που κάνω κατά καιρούς σε φόρουμ ή σε blog άλλων. Σκεφτόμουν οτι κάποια από αυτά, με περαιτέρω επεξεργασία θα έδιναν κάτι πιο ολοκληρωμένο γιατί πραγματικά οτιδήποτε και να διαβάσω από τα δικά μου βρίσκω κενά και ασάφειες - για να μην πω για τα λάθη, τις ανακρίβειες και τις αντιφάσεις.

Το σαράκι για ένα δημόσιο blog μου το ξύπνησε ο Γ.Χ. μετά από ένα ποστ-απάντηση δικό μου, το οποίο έχει σε προφανή βαθμό τα άνωθι αναφερθέντα ελαττώματα.

Η σημασία που έχει για μένα το blog μου είναι αυτή του γυμνάσματος, όχι της εξωτερίκευσης του εαυτού μου. Θέλω να δω την αντανάκλαση που έχει η επεξεργασία μου στους άλλους. Θέλω να γράψω "έκθεση ιδεών", δοκίμιο, πρωτίστως. Έτσι θα έχω την ευκαιρία να επεξεργαστώ το γραπτό μου λόγο, κυρίως στα ελληνικά και ταυτόχρονα να δω την επικοινωνιακότητά του, τη δύναμη της ανάλυσής μου , τα όρια των γνώσεων και πεποιθήσεών μου αλλά και τα όρια της οργάνωσης, συγκέντρωσης και χρόνου που μπορώ να αφιερώσω.

Η επεξεργασία, η πληρότητα, η σαφήνεια, η ενδελέχεια σε όλα της τα σημαινόμενα, αυτός είναι ο ιδεατός μου σκοπός. Ιδεατός, γιατί τα ιδεώδη τα απέρριψα. Η πράξη και οι χρόνοι της θα δείξουν. Η καταγραφή και μόνο της διαδικασίας είναι για μένα πολύ ελκυστική και επειδή μια διαδικασία έχει ένα γίγνεσαθαι, μια δυναμική, είμαι περίεργος τί θα γεννήσει στο μέλλον της...